Szanowni Państwo,

Mamy przyjemność poinformować, że w finale konkursu: Balkorama. Balkon jako metafora galerii sztuki zorganizowanego dla studentek i studentów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, zostali wyłonieni autorzy najciekawszych projektów: Jakub Gieryn, Weronika Kamińska, Beata Kowalczyk, Wiktor Krajcer, Natalia Kranz, Angelika Kuzera, Kaja Liwacz, Alicja Mielczarek, Agnieszka Olejniczak, Przemysław Podolak, Filip Strzelczyk, Daria Tomczak, Małgorzata Wierzbicka.

W imieniu organizatorów wszystkim studentom bardzo dziękujemy za udział. Kryteria formalne spełniło 26 projektów. Nadesłane prace charakteryzują się dużą różnorodnością i reprezentują wysoki poziom artystyczny.

Jury zdecydowało o przyznaniu
Nagrody Rektora Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu
Panu FILIPOWI STRZELCZYKOWI

Wyróżnienie specjalne oraz Nagrodę Poznań Art Week, ufundowaną przez Fundację Rarytas otrzymuje:
Pani NATALIA KRANZ

Wyróżnienie honorowe otrzymują:
DARIA TOMCZAK
ANGELIKA KUZERA
ALICJA MIELCZAREK
PRZEMYSŁAW PODOLAK

Kuratorki projektu składają serdeczne podziękowania dla:
Jego Magnificencji Rektora prof. dr. hab. Wojciecha Hory – fundatora nagrody konkursowej
Kuratora Poznań Art Week – dr. hab. Mateusza Bieczyńskiego, prof. UAP
Kierownika Biura Promocji UAP – Piotra Grzywacza
Jurora gościnnego – Sneżany Neny Skoko (Serbia)

Dziękujemy także zespołowi Balkorama:
Grzegorzowi Myćce za identyfikację wizualną
Tomaszowi Jurkowi i Agacie Tratwal za opracowanie strony konkursu
Adriannie Gruszeckiej – nieocenionej koordynatorce projektu.

Kuratorki: dr hab. Sławomira Chorążyczewska, prof. UAP i dr Elżbieta Cios

WSZYSTKIM SERDECZNIE GRATULUJEMY !!!
Poniżej przedstawiamy galerię wybranych prac

Filip Strzelczyk

Dwukanałowy wideoperformans: Obawy o Przyszłość

Walka pomiędzy Marzeniem, a tak zwaną „Rzeczywistością”.
Gdzie nasze ludzkie przekonania potrafią się bardziej osadzić?
Gdzie to „Lepsze jutro”?
Czy potrafimy walczyć o samych siebie?
W miarę upływu czasu, przestrzeń balkonu powoduje u mnie to, że zaczynam marzyć, ale jednocześnie coraz bardziej obawiać się o przyszłość.
Czy moje marzenia w końcu się zatrą i zostaną same zmartwienia?
Czy otwarta przestrzeń pozostanie dla mnie wolna i nieograniczona na zawsze?

METERS OF RANDOMNESS

Prezentowany utwór muzyczny został złożony z pociętych i posklejanych na nowo, pięciocentymetrowych części taśm magnetofonowych, które zostały znalezione w domu rodzinnym i sklepie ze starociami.

Praca opiera się na kompletnym braku “przewidzenia” końcowej kompozycji i strategii polegającej na przypadkowości procesu. To sklejanie fizycznej materii dźwiękowej – przekształcanie i manipulowanie, naśladuje proces tworzenia kolaży, w którym skończona kompozycja pozostaje niewidzialna. Na potrzeby wystawy został wykorzystany fragment przypadkowej kompozycji muzycznej.

Dodanie tej pracy do balkonowego pejzażu akustycznego, zakłóca go- tworzy chaos i przesyt bodźców dźwiękowych, ale również podkreśla przypadkowość audio sfery, do której jesteśmy przyzwyczajeni.

Filip Strzelczyk – autor dwukanałowego wideo-performans oraz zestawu fotografii instalacji artystycznej jest studentem II roku na studiach I stopnia Intermedia na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

Natalia Kranz

Galeria Intruz

Moja praca stanowi interdyscyplinarny komentarz do świadomości i wiedzy o sztuce współczesnej. Często nasza niewiedza na jej temat spowodowana wadliwym systemem edukacji wpływa na to, że w świecie sztuki przyjmujemy raczej postawę intruza, aniżeli zaciekawionego odbiorcy. Zewsząd ganieni jesteśmy za niepoprawne interpretacje, brak wiedzy czy zbyt daleko idące wnioski. Chciałabym moją pracą zademonstrować, że sztuka współczesna stanowi pojemny obszar otwarty na prywatne przemyślenia bez względu na to, czy wpisują się one w klucz interpretacji, czy też nie. Nie chcę jednak, by wiedza historyczna nadal była na niezadowalającym poziomie. Proponuję więc rozwiązanie, które umożliwi wyrażenie swojej opinii na temat sztuki współczesnej oraz w rozmowie z prowadzącym galerię da szansę na to, by swoją wiedzę zweryfikować. Idea Galerii Intruz wkracza w obszar działań wirtualnych po to, by po wykonaniu określonych działań w sieci móc zderzyć się ze sztuką w realnej rzeczywistości. Proces ten stanowi odzwierciedlenie drogi, którą moim zdaniem każdy odbiorca sztuki powinien przebyć.

Droga ta, to bowiem wyrażanie własnych opinii, dekonstrukcja, wkraczanie w przestrzeń, która nie jest naszą bezpieczną i prywatną i w końcu – konfrontacja ze sztuką współczesną.

Przez zaproszenie do pozostawienia swojego zdjęcia, Goście odwiedzający galerię mają możliwość jej współtworzenia, a zarazem pozostawienia żartobliwego lub całkiem poważnego komentarza na temat własnej relacji ze sztuką współczesną. Takie działanie ma na celu rozbrojenie napięć, jakie generowane są przez to, że galerie sztuki stereotypowo kojarzą nam się z miejscem wstydu i naszej niewiedzy. Sposobów na poznanie mojej galerii jest kilka, ja jednak zachęcam przede wszystkim do pierwszego, który swój początek ma w kliknięciu w ten link:

https://www.facebook.com/Galeria-Intruz-114820576963420/

Natalia Kranz – autorka projektu interaktywnego jest studentką I roku na studiach II stopnia Scenografii. Wydział Architektury Wnętrz i Scenografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.

Daria Tomczak

Film krótkometrażowy: Oprawa Poznania

Sfilmowana instalacja wykonana jest z folii lustrzanej i prostopadłościennych form „wychodzących z lustra okna”. Praca porusza zagadnienie przemijania i przenikania się obrazów ukazujących zniekształcone odbicie miasta Poznania, Wykreowane i niejednoznaczne kadry poprzez wpisanie ich w bryły kwadratu nawiązują w metaforyczny sposób do ramy.

Daria Tomczak – autorka instalacji artystycznej udokumentowanej w filmie oraz zestawu kompozycji fotograficznych jest studentką I roku na studiach II stopnia Architektury na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

Angelika Kuzera

Instalacja geometryczna

Instalacja składa się z 9 papierowych brył przestrzennych zawieszonych w przestrzeni na delikatnych żyłkach. Praca jest przeniesieniem w przestrzeń szkicu malarskiego. Największa z brył ma wymiar 400 x 400 x 50mm. Najmniejsza 50x50x50mm.

Szkic malarski będący jednocześnie wstępnym projektem do stworzenia instalacji był próbą uporządkowania przestrzeni przy jednoczesnym zachowaniu pewnej swobody i lekkości. Zdająca się na pierwszy rzut oka przypadkowość form jest tak naprawdę całkowicie przemyślana, zaplanowana i obliczona.

Instalacja chociaż stabilnie zamontowana, drga lekko pod wpływem wiatru. Zamontowana wśród zieleni, sprawia wrażenie ukrytej wśród natury, niczym w krainie czarów. Pozornie niepasująca wpisuje się w przestrzeń dzięki swojej lekkości, ale i w kolorystyce.

Całość ma sprawiać wrażenie pewnej mistycznej tajemnicy, nieodgadnionej, pozostawionej bez instrukcji.

Angelika Kuzera – autorka projektu instalacji geometrycznej jest studentką I roku na studiach II stopnia – Grafika Warsztatowa, Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu.

Alicja Mielczarek

FIGURE ∞

Miesiące kwarantanny spędziłam razem ze swoją współlokatorką, pozostając w bezruchu, bezwładzie i narastającej frustracji. Jedyną przestrzenią przekraczającą barierę naszego mieszkania był balkon, z którego roztacza się widok na dzielnicę Święty Łazarz.

To miejsce było jedyną sferą prywatną, w której mogłyśmy w całkowitym odosobnieniu odreagować narastającą atmosferę konfliktów (zaistniałych zarówno między nami jak i z naszymi rodzinami) i wątpliwości związanych z tożsamością i przyszłością. W tej osobistej przestrzeni towarzyszył nam tylko dym nikotynowy. // Instalacja trzykanałowa.

Głównym założeniem pracy FIGURE ∞ jest kontekst historyczno-kulturowy, przenikający się z obyczajowo-prywatnym. Pierwsza płaszczyzna kontekstowa osadzona jest w starożytnym Babilonie, na przełomie VI i VII wieku p.n.e. Pierwszy element kontekstualny to siódmy cud świata, tzw. “Wiszące Ogrody Semiramidy”.

Wybudowany w starożytnym Babilonie kompleks tarasów i balkonów przepełnionych roślinami i kwieciem tworzył iluzję lewitującego kompleksu milami roztaczającego odurzającą woń roślinności (niedopałków papierosów). Kolejne kondygnacje zawieszone rośliny tworzyły kojącą atmosferę dla odwiedzających posiadłość królowej Babilonu Semiramidy, jednej z niewielu władczyń starożytnego świata,
panującej w okresie niepokoju, zapisując się na kartach historii jako samodzielna, uzdolniona polityczka. Drugi również mieścił się w Mezopotamii – jest nim Brama bogini Ishtar – ósma brama w babilońskiej świątyni boga Marduka. Isztar (Inanna) była boginią nieokiełznanego gniewu i wojny, będąc analogią frustracji personalnej i zmęczenia monotonnością kwarantanny.

Brama ozdobiona lapisem lazuli i licznymi płaskorzeźbami prowadziła do zalanego kadzidłami i oparami dymu nikotynowego wnętrza świątyni boga Marduka. Główny, końcowy kontekst to balkon jako miejsce swobodnych rozmów przy papierosie.

Alicja Mielczarek – autorka projektu FIGURE ∞ jest studentką III roku na studiach I stopnia, Intermedia w zakresie film eksperymentalny na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

Przemysław Podolak  

“WITNESS” – autoportret. Jestem świadkiem horyzontu zdarzeń…

   “Wszelkie tworzenie, podobnie jak wszelkie płodzenie jest walką ze śmiercią, z przemijaniem, z pochłaniającym wszystko upływem czasu, dążeniem do utrwalania siebie, do życia nadal, przynajmniej w swoich dziełach. Ale stworzenie autoportretu jest jeszcze czymś więcej; jest nie tylko wydaniem na świat jeszcze jednego dzieła, ale zarazem utrwaleniem pewnej części samego siebie. (…) Artysta tworząc swój autoportret czyni w stosunku do samego siebie to, co każdy portrecista czyni w stosunku do kogoś innego: utrwala swój wygląd, czyni z niego coś ostającego się w czasie, coś nie ulegającego zagładzie wraz z jego zgonem, coś tak trwałego w stosunku do przemijania istot ludzkich, że mienimy je wiecznym (…)” – cyt.  Guzek J., Twarze z portretów, Warszawa 1964.

Pracą, którą zgłaszam na konkurs jest film – autoportret w postaci statycznej instalacji z moim udziałem na balkonie swojego mieszkania w kamienicy przy ul. Roosevelta, tuż przy moście teatralnym w Poznaniu. Materiał został nagrany dronem z perspektywy lotu ptaka. To swoisty wgląd w siebie, obserwacja horyzontu dzisiejszych zdarzeń na całej planecie oraz uzewnętrznienie wrażliwości, poczucia zaniepokojenia stanem rzeczy. Obraz obaw i lęków związanych z kryzysem współczesnego człowieka.

Do stworzenia zamysłu instalacji zainspirowały mnie sceny opisane w Piekle, jednej z części poematu „Boskiej Komedii” Dantego Alighieri – sceny dantejskie.

W układzie i kompozycji zaczerpnąłem inspiracji z obrazu “Sąd ostateczny” Hansa Memlinga, odzwierciedlającego jedną z dantejskich scen.

Do wykorzystania manekinów w instalacji zainspirował mnie Tadeusz Kantor, który często umieszczał je w swoich dziełach. Przedmioty te dawały wyraz przekonaniu autora o tym, że życie można wyrazić tylko poprzez kontrast z jego brakiem. Są one swoistą figurą, dzięki której mogłem dokonać przekroczenia bariery izolacji z powodu pandemii – braku możliwości wykorzystania „żywych” aktorów”.

To zarazem pozwoliło mi uwydatnić mój autoportret, swoją “realność /prawdziwość” w zestawieniu z “martwymi istotami”.

Czarne taśmy, tworzące geometryczny sześcian symbolizują izolację, zamknięcie w czterech ścianach związane z kwarantanną spowodowaną wirusem COVID-19. W opozycji do nich stoi miejsce instalacji – balkon – jako przestrzeń dająca namiastkę wolności. Czerwone pasy zaś tworzą iluzję otwartej przestrzeni – perspektywy – kreując tym kompozycję otwartą. Otworzyłem tę przestrzeń dla “zwiedzających”. Jako świadek horyzontu zdarzeń zapraszam wszystkich “do środka”.

Przemysław Podolak – autor projektu instalacji artystycznej udokumentowanej w filmie krótkometrażowym jest studentem II roku na studiach II stopnia Scenografii w zakresie projektowanie ubioru, Wydział Architektury Wnętrz i Scenografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.


Avatar photo
Poznań Art Week

PAW jest festiwalem artystycznym zainaugurowanym w 2017 roku w stolicy Wielkopolski w celu stworzenia wspólnego programu kulturalnego publicznych i prywatnych instytucji działających na polu sztuk wizualnych.