Made in.between: Remedy

Od pierwszej edycji w 2017 r., wystawa Made in.between będąca wynikiem otwartego naboru prac dedykowanego studentom zagranicznym anglojęzycznych programów UAP, ideowo traktuje w pewnym sensie o poczuciu odosobnienia, izolacji, umiejętności odnalezienia się w nowej dla siebie rzeczywistości i środowisku, byciu pomiędzy dwoma światami – tym sobie znanym i bezpiecznym oraz nowym, z którym dopiero należy się oswoić. W tym roku, w obliczu pandemii covid-19 i związanego z nią przewrotu dotychczasowego funkcjonowania społeczeństwa, zjawiska te eksponowane są jeszcze dobitniej. Dodatkowo, przestają one dotyczyć jedynie obcokrajowców i ich dystansu w kontekście geograficznym – lecz dotykają nas wszystkich na wielu poziomach społecznych i psychologicznych. Dla wielu studentów z różnych krajów Europy i Azji, realizujących w Poznaniu pełen cykl studiów stacjonarnych lub semestralną wymianę, kryzys związany z pandemią, wstrzymanie lotów oraz zamknięcie granic Polski okazały się podwójną izolacją – nie tylko związaną z koniecznością ograniczenia opuszczania mieszkania, lecz przede wszystkim z odcięciem możliwości powrotu do domu i bliskich w rodzinnym kraju.

Podążając za głównym tematem tegorocznej edycji Poznań Art Week – Remedium (Remedy), zaprosiliśmy studentów zagranicznych UAP do zastanowienia się nad rolą sztuki w czasie pandemii. Prace zgłoszone do wystawy, powstałe podczas izolacji lub do niej nawiązujące, w różny sposób przedstawią uniwersalne zjawiska i odczucia: panująca wokół cisza, dystans społeczny, niepokój i troska, tęsknota czy nostalgia, z którymi mierzy się każdy z nas i z którymi tak łatwo wszyscy możemy się utożsamić, niezależnie od pochodzenia czy miejsca pobytu.

CISZA i obrazy wyludnionych miast były jednymi z pierwszych wiadomości, jakie od czasu wprowadzenia stanu epidemii docierały do odbiorców na całym świecie za pomocą mass mediów. Wuhan, Mediolan, Nowy Jork – wielkie metropolie, w których na co dzień tłoczą się mieszkańcy i turyści, nagle przybrały jakby apokaliptyczną, wymarłą formę. Widok ten jest uderzający nie tylko wizualnie, również odcięcie bodźców słuchowych jest wyjątkowe. Nagle przestaliśmy słyszeć przechodniów i szum samochodów, umilkły kawiarnie, sale koncertowe, kluby. W naszych mieszkaniach przestaliśmy przyjmować gości, tutaj też zapanowała cisza. Cisza, choć nieswoja i obca, stała się nową przestrzenią, dzięki której nasze zmysły zdają się wyłapywać więcej – nie tyle samych bodźców sensorycznych, co zjawisk przytłaczanych dotychczas ich nadmiarem. W dość groteskowy sposób zjawisko to przedstawia Weizhi Chen w pracy Listening. Jak twierdzi autorka, w czasach kwarantanny wszystko zabiera głos (everything is speaking during quarantine), to otoczenie bardziej  podejmuje z nami komunikację, niż my z nim. Z drugiej jednak strony, w czasie wstrzymania wydarzeń społecznych, jesteśmy głodni interakcji, szukamy echa naszych działań wśród innych, często na nowo zdefiniowanych odbiorców. Wideo Marine Troadec Circle, oparte na bardzo schematycznych i symbolicznych szkicach innej artystki – Shuwen Jia, stało się narracją domowej codzienności w czasach pandemii, jej tytułowym kręgiem. Uschnięte kwiaty czy puste naczynia stały się symbolem zatrzymania w czasie, zastoju, a niezauważalne dawniej dźwięki codzienności (przelatujący samolot, szmery mieszkania) stały się wyraźnie zaznaczonym tłem, ścieżką dźwiękową nowej zamkniętej rzeczywistości. Pantomima At the seaside Yuji Shi ujmuje zjawisko ciszy w inny sposób – autor we własnym mieszkaniu wizualizuje czynności normalnie przypisane zupełnie innym okolicznościom – plażowaniu zawsze towarzyszy gwar innych kuracjuszy, szum fal, dźwięki mew. Cisza u Shi ma jednak dwojaką wymowę – pozwala nam też zastanowić się czy owe odgłosy znane nam z przeszłości będą jeszcze w ogóle miały rację bytu, czy po powrocie do normalności będziemy jeszcze mogli doświadczyć sensorycznie znanych nam miejsc w taki sam sposób jak dawniej.