11.06 — 19:00
instalacja wideo / performance
wstęp wolny
wydarzenie w ramach cyklu PAWILON OTWARTY
„Uluru. Oranges on fire take III” to rzeczywistość oparta na autorskim libretto i specjalnie skomponowanej muzyce elektronicznej, umieszczona między kategoriami i dyscyplinami: działaniem performatywnym, wielokanałową projekcją, spektaklem i eksperymentem dźwiękowym. Całość wydarzenia zbudowana jest dźwiękiem i choreografią relacji pomiędzy stworzonym krajobrazem narracyjnym i performerami, a publicznością. To wciąż rozszerzająca się rzeczywistość, zmieniająca swoje konteksty w czasie i przestrzeni.
Osoby biorące udział w projekcie pochodzą z różnych rzeczywistości, scena staje się pretekstem do wyeksponowania ich indywidualnych historii, dziedzictwa oraz zbudowania wspólnych, ponad granicznych relacji. Intensywne w formie wizualnej i emocjonalnej sytuacje performatywne ułożone są chronologicznie w „krajobrazy do doświadczania”. Wielokanałowa projekcja opowiada o cyklu natury i prostocie, towarzyszy jej krajobraz dźwiękowy przygotowany przez dj-a kompozytora we współpracy z performerami. Widz łączy się w przestrzeni z performerami, obrazy stają się subiektywne dla każdej i każdego z uczestników zdarzenia. Narracja zbudowana jest podobnie jak sztafaż, uwaga poświęcona na każdy mały szczegół ułatwia zrozumienie symboliki całości doświadczenia.
Osoby performujące: Philip Eko, Agata Konarska, Tadek Rzewuski, Izabela Sitarska
Dźwięk: dj Elvira
EUROREMONT (tegoroczne hasło programowe):
Kiedy zaczynaliśmy pracę nad programem zimą zeszłego roku, czuliśmy: opór na nic się nie
zda. Nadchodzi czas zmian.
Dziś, w obliczu zbrodniczej napaści Rosji na Ukrainę i zjednoczenia Europy w kontrze do nieuzasadnionego aktu agresji, możemy powiedzieć:
Trwa wielki remont Europy.
Trwa EUROREMONT!
Jako instytucja kultury wiemy, że naszym zadaniem jest opisywanie, dialogowanie i wychodzenie naprzeciw zmieniającej się rzeczywistości. Nasze zadania to cele instytucji przyszłości: oferowanie przestrzeni dla mieszkańców i mieszkanek Poznania bez względu na to skąd pochodzą. W obliczu wojny ta potrzeba stała się paląca i nagła. Przyszłość należy do heterogenicznych społeczeństw. O ile wielokulturowość w krajach Europy Zachodniej jest zjawiskiem nienowym, tak w Polsce jest procesem świeżym, którego uczymy się wspólnie dopiero od kilku lat.
Przyszłość to różnorodność. A tę w dużym stopniu tworzą nowe mieszkanki i mieszkańcy
— migrantki i migranci, którzy już dzisiaj stanowią 5% ludności Unii Europejskiej, a w związku z atakiem Ukrainy przez Rosję ta liczba z pewnością będzie się powiększać.
Diagnoza dotyczy także Poznania, miasta:
– półmilionowego, w którym co najmniej co dziesiąty mieszkaniec / mieszkanka jest
obywatelką / obywatelem Ukrainy,
– dwóch prędkości, gdzie „stolica” odnosi się zarówno do Berlina i Warszawy, a to co Wschodnie i Zachodnie łączy się w niepowtarzalnej atmosferze,
– z dumą wyznającego wartości liberalne splatając je z oporem przed zmianami. Tylko od nas zależy jak zareagujemy na wydarzające się przemiany, w jaki sposób włączymy się proces budowania nowego współbycia i jakie będą rezultaty Euroremontu. Dlatego w tegorocznym programie Pawilonu przyglądamy się zjawiskom, które wydarzają się w przestrzeni wyznaczanej osią Berlin-Poznań-Kijów, a które rozgrywają się pomiędzy:
– katastrofą (wojenną, Czarnobylską, klimatyczną, pandemiczną) i zjednoczeniem,
– hiperkapitalizmem i fantazjami na temat dobrobytu,
– nielegalnymi kijowskimi rejwami i berlińską kulturą klubową czekającą na wpis na listę dziedzictwa UNESCO,
– idealizacji energii Wschodu i apoteozą maniery Zachodu,
– europejskimi wartościami i temu, jak są egzekwowane na granicach europejskich państw,
– pragnieniem „dogonienia Zachodu” i wzrastającymi ruchami nacjonalistycznymi i faszystowskimi.
Chcemy przyjrzeć się i złapać w ruchu zjawiska niejednorodne, heterogeniczne i wymykające się definicjom. Migotliwe i ulotne, których ślad na długo utrzyma się w budowaniu nowej rzeczywistości. W rozmyślaniach nad Nową Europą wychodzimy od przypadku katastrofy w Czarnobylu — wydarzającej się lokalnie i wsiąkającej w ziemię i ciała, przekraczającą geopolityczne podziały i granice. Ciekawi nas fenomen Euroremontu jako fantazmatu na temat nigdy niewydarzonej zachodniości. Z drugiej strony przyglądamy się fetyszyzacji Wschodu — biednego, ale sexy, energetycznego i nieujarzmionego.
W tym roku pracujemy w międzynarodowym zespole programowym Pawilonu z zaproszoną do współpracy pochodzącą z Ukrainy, mieszkającą w Polsce Martą Romankiv. Pracujemy procesualnie, budując opowiadaną historię na bieżąco, obserwując zmieniającą się rzeczywistości i reakcje na zmiany. Przyglądamy się pamięci, doświadczeniu i marzeniom i tworzymy opowieść-odpowiedź na koniec historii ogłoszony na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Francis Fukuyama w eseju „Koniec historii?” stawiał tezę o zakończeniu procesu historycznego wraz z upadkiem komunizmu i nastaniem demokracji liberalnej – to okazuje się z dzisiejszej perspektywy naiwnością.
Więc jeśli nie koniec historii, to co? Katastrofa czy utopia?
PAWILON OTWARTY:
Definiujemy Pawilon Otwarty jako miejsce przestrzeni performatywnej – miejsce warsztatów, spotkań, projekcji filmowych, instalacji. W tym sensie jest autonomicznym dopełnieniem galerii sztuki współczesnej jako przestrzeni dla działań wymykających się ramie wystawy. Patrzymy na Pawilon przez ideę Pawilonu Otwartego, ideę miejsca słuchającego i reagującego poprzez współpracę. Mówimy tu o potrzebie wspierania i tworzenia nowych przestrzeni dla kultury – również nieinstytucjonalnej. Udostępniamy przestrzeń Pawilonu doświadczonym podmiotom realizującym działania performatywne, dyskursywne, z zakresu sztuki dźwięku i sztuki wizualnej. Program Pawilon Otwarty adresowany jest do (preferowanie) doświadczonych podmiotów (osób indywidualnych, instytucji pozarządowych, kolektywów), które potrzebują przestrzeni do realizacji działań. Zgłoszenia przyjmowane są w trybie ciągłym na min. 60 dni przed planowanym wydarzeniem.
